| Hulle moor met Le^ers" deur HENRI LAURIE [boodskap #14992] |
Wo, 20 Mei 1998 00:00 |
G.B.
Boodskappe: 2174
Geregistreer: Mei 1997
Karma: 0
|
Senior Lid |
|
|
HULLE MOOR MET LÊERS
Henri Laurie
Meer is daar nie, en tog
word die snik en snak en asem van die wenendes
in elke teekoppie gehoor,
in elke handdruk en gange vol deure,
selfs die boks rekkies ruik na begrafnis.
Kantore het moord geword, die ink is giftig
en die telefoon so skerp soos staal.
Die vorms staan tou,
die hand wat skrywe, die naam wat geskryf word,
en elke storie wat langs die slote sluip
of deur die strate hol
word vorm vir vorm ingevul
en dring soos die dood op stilte aan.
My stilte
en joune.
Dat pruike nou dui op dreigement,
dat deernis klop op 'n dooie nommer,
dat ons weet ons belieg word, sonder heenkoms,
nugter niemand meer nie.
Ek gaan my foto-oog weggee, ek kan tog nie
saamhuil oor elke dooie kind nie,
elke hand sy mes bejammer nie---
as elke woord kies tussen sterfte en sterfmaat
verloor selfs stilte sy vreedsaamheid.
Almal speel regter, en wedywer om tussen leuens
die beste leuen te bekroon
met die smalende eerbied van stilte.
Waarom sal ek my tussen katte roos hou,
tussen diefwering en kosyne my soos 'n viool verbloem,
ek kan tog nie hart gee aan elke kreet nie?
Maar wanneer moord op jou posseëls is,
en die messe op die tafel speech maak,
wanneer mure se ore mond word,
en moord verkondig,
wanneer elke dood se spoor in jou koffiemoer lê
en die moordenaar minder bloos as 'n af TV,
en die bloed van die prokureur jou herinner aan 'n
skildery êrens in Italië,
en die planete hyg om by te bly
(selfs slawe het meer tande as ons geregtigheid!)
wanneer by naam geroep word
en die amptelike eggo is papier,
wanneer moord en leuens gewoonte word
Ek soek in my hart
stukkies eerbied, stukkies mens
my swaar arms, my fluitende keel
wees mens met my
ons sal nooit vergeet nie
ons land is 'n tyd van moord.
|
|
|
|
] 
Supertaal
Blog
Soek
Hulp
Lede
Registreer
Teken aan
Tuis
